Leeftijdgenoten Eric Schulp (toetsen) en Mark Vermin (gitaren) kennen elkaar al 55 jaar. Hoewel ze daarvoor bij bandjes zoals EYE speelden, besloten ze pas op hun veertigste een plaat op te nemen met de door hun geliefde muziek: in de jaren zeventig gewortelde symfonische rock. Ze noemden hun project en de in 2000 in eigen beheer uitgebrachte debuut-cd “Forty-Forty” (of “4T-4T”). De twee kregen de smaak te pakken en gingen voorts met gastmuzikanten werken, waaronder EYE-drummer Ronald van der Zant. Inmiddels zijn ze aanbeland bij album nummer 5, “Sixty-Five”, een wederom in hun thuisstudio opgenomen authentieke progressieve rockplaat. Het knappe van deze een klein uur durende nostalgische trip is dat er zelden overduidelijk muzikale ideeën worden gekopieerd van hun grote voorbeelden. Zo bevat “Steve’s Shadow Part 2”, ingeleid door het neoklassieke muziek ademende Part 1, weliswaar een opbouw en instrumentkeuze die refereert aan Steve Hacketts epos “Shadow Of The Hierophant”, de melodieën lijken eerder een spiegeling van het origineel. Daarnaast zitten er in het complexe, elf minuten lange sluitstuk “Symphonic Journey” verwijzingen naar Yes, maar sluiten die statige pianoaanslagen, typische kerkorgelbreaks en Wakemaneske Moog-solo’s eenvoudigweg perfect aan bij het eigen brouwsel. “Sixty-Five” kent een goeddeels instrumentale, naar Finch neigende flow, die drie keer wordt onderbroken door songs, voorgedragen door evenzo vele zangeressen. Daarvan heeft het relaxte “Eternal Friendship” door de smeuïge saxofoonbijdragen een jazzy/bluesy tintje. De orkestraties uit de keyboards klinken, op wat dun overkomende pianopartijen na, behoorlijk natuurgetrouw, het orgel gromt naar behoren en het gitaarwerk is afwisselend melodieus slepend en robuust riffend. Met nog een finale opmerking over gevarieerde drumspel en de brutaal brommende synthesizerbassen kan geconcludeerd worden dat 4T-4T het genre uitstekend aanvoelt. Het album is gratis te beluisteren via diverse stromingskanalen.